Isabel Coixet – My Life Without Me
Er is een spreekwoord dat zegt: een gegeven paard kijk je niet in de bek. Deze film kreeg ik als extra film bij ‘Lost in Translation‘ (waarom is me nog steeds volslagen onduidelijk; buiten het feit dat beide films bij Free Record Shop onder het kopje Arthouse vallen) en toch kraak ik een kritische noot bij deze film. Het plot zou namelijk een aardige film op kunnen leveren en aan de acteurs (met name Sarah Polley) ligt het niet. Toch zit er geen vaart in de film en loopt het allemaal nogal plotseling af.
We werpen een blik in het leven van Ann die te horen krijgt dat ze nog maximaal 2 a 3 maanden te leven heeft (prachtige rol, waarin de arts (Julian Richings) toegeeft dat hij niet tegenover zijn patienten durft te zitten, als hij ze moet vertellen dat ze ongeneeslijk ziek zijn). Als ze het bericht hoort, is er niemand bij en ze vertelt het aan niemand. Aan de hand van een lijstje van 10 punten volgen we haar gangen, als ze op de valreep nog een dubbelleven begint. Er moet een vrouw worden gezocht die van haar man houdt en voor haar 2 schatten van kinderen kan zorgen. Ze wil haar dochters meer dan eens per dag vertellen dat ze van hen houdt (een goed streven dat eigenlijk iedereen zou moeten doen; stervende of niet), ze bezoekt haar vader na jaren in de gevangenis (een kleine, maar schitterende rol door Alfred Molina die ook een rolletje speelde in Magnolia), maar de ingesproken bandjes die ze voor de verjaardagen van haar kinderen tot hun 18de (nu 3 en 5) inspreekt zijn toch het toppunt van de film (ontroerend en opbouwend naar leeftijd als ze begint bij 5 jaar en eindigt bij een dochter van 17).
Met een van de voornemens van Ann blijf ik toch wat moeite houden. Hoewel Mark Ruffalo daarin een prachtige rol speelt, blijf ik me afvragen, waarom je nou zo nodig met een ander naar bed moet, als je te horen krijgt dat je dood gaat. Ze lijkt in de film een gelukkig huwelijk te hebben (een onopvallende rol gespeeld door Scott Speedman) met de man, die ze als eerste kuste. Is dat zo’n probleem? In de film wordt het als voldoende reden voor Ann opgenoemd om nog meer van het leven te proeven dan in haar huwelijk met Don mogelijk is. Ik wou dat ik dat kon zeggen: dat ik met de vrouw was getrouwd die mij als eerste zoende. Maar ja, ik zou het ook niet kunnen verzwijgen, als ik stervende was. Daarmee is de film wel weer kenmerkend voor de levensstijl van vandaag: haal eruit wat erin zit! Ik ben ervan overtuigd dat die levensstijl meer kapot maakt dan je lief is.
Wat dat betreft vind ik het einde van de film dan ook wat ongeloofwaardig. Dood is dood, maar na de dood van Ann lijkt iedereen happy als Ann een blik werpt in ‘her life without her’: het is uitgekomen, zoals ze het had gepland. Welke invloed – denk je bij het zien van die beelden – hebben de ingesproken bandjes daarop gehad? Bizar lijkt me dat: dat je na de dood van je vrouw of dochter haar stem hoort, die je aanwijzingen geeft om je leven weer op te pakken. Als ik de gelegenheid zou krijgen, dan zou ik zoiets voor m’n eigen dochters en zoon ook willen doen; denk ik….
Meer info:
Vorig bericht
Volgend bericht