Paul Thomas Anderson – Magnolia

Voor het eerst op Hyves gepubliceerd op 3 september 2007
(tot 23 december 21 x bekeken)

Afgelopen weekend zag ik ‘Magnolia’ (ik dacht dat ik de film al een keer had gezien, maar nee: ik verwarde ‘Magnolia’ met ‘Vanilla Sky’ waarin Tom Cruise ook een belangrijke rol speelt).

De film doet me sterk denken aan ‘Short Cuts’ van Robert Altman (’toevallig’ trouwens – zie ik nu – dat Julianne Moore in beide films een rol speelt). Net als in ‘Short Cuts’ worden een aantal levens op een geloofwaardige manier met elkaar verweven.

De film begint met een agent (Jim Kurring – John C. Reilly) die zijn leven zin geeft door op elke dag hopelijk een probleem op te lossen of iemand op weg te helpen. We volgen hem onder andere als hij op bezoek gaat bij Claudia (Melora Walters) die na het ongewenste bezoek van haar vader (Jimmy Gator – Philip Baker Hall) de muziek zo hard zet dat de buren klagen. Jim vraagt Claudia mee uit en er komt iets tot stand dat voor een mooi open einde van de film zorgt.

Jim brengt ons ook in contact met Donnie Smith (William H. Macy) die jarenlang de wrok heeft opgehoopt dat hij superslim was als kind, maar door zijn ouders is beroofd van het geld dat hij daarmee had verdiend. Via de vader van Claudia maken we overigens kennis met Stanley (Jeremy Blackman) die een kopie dreigt te worden van Donny. Stanley verzet zich tegen dat hokje, waarna zijn vader flipt (die zag Stanley blijkbaar al als zijn goudmijntje). Tegen het einde van de film vraagt Stanley: ‘Pa, ik wil graag dat je aardig bent tegen me; gewoon aardig’. Maar pa verwijst hem boos naar bed. Jammer…..

De vader van Claudia vervolgens (Jimmy Gator; volg je het nog?). Die heeft kanker en heeft niet zo heel lang meer te leven. Hij komt bij zijn dochter om iets goed te maken. Maar wat moet er eigenlijk goed gemaakt worden? Claudia draait volledig door en je denkt…. ’s avonds als Jimmy thuiskomt bij zijn vrouw stelt ze hem die vraag ook: waarom denk je dat Claudia niets met je te maken wil hebben? Het antwoord van Jimmy: omdat ze zegt dat ik haar heb aangerand…. En – vraagt zijn vrouw – heb je dat? Ik weet het niet – is zijn antwoord. Dat betekent het einde van een jarenlange relatie die natuurlijk altijd onder druk heeft gestaan: dan verdien je het ook om alleen te sterven. Wat aan het einde van de film dan ook gebeurt.

Via een ander heel los lijntje komen we bij de andere vier hoofdspelers in de film. Earl Partridge (Jason Robards) woont in dezelfde flat als Claudia en ligt op sterven. Hij wordt verpleegd door Phil Parma (Philip Seymour Hoffman, even wennen in zijn rol, als je ook Mission Impossible III hebt gezien) en is getrouwd met Linda Partridge (ja hoor, daar is ze dan eindelijk: Julianne Moore). Earl speelt open kaart tegen Phil over het overspel dat hij allemaal heeft gepleegd en over de zoon die hij in de steek heeft gelaten (erg goed gespeeld overigens). Of Phil op de valreep voor zijn sterven nog op zoek wil gaan naar zijn zoon.

Linda heeft hem ondertussen de afgelopen jaren eigenlijk alleen om zijn geld getrouwd en is ook altijd vreemd gegaan. Nu heeft ze daar zielsveel spijt van, omdat ze op zijn ziekbed van Earl is gaan houden. Dat dilemma wil ze niet onder ogen zien en ze slikt teveel medicijnen. In coma wordt ze in haar auto gevonden door een klein jongetje (opnieuw een flinterdun lijntje naar het andere deel van de cast) dat we eerder in de film al in gesprek hebben gezien met agent Jim Kurring.

Ondertussen gaat Phil op zoek naar de zoon en vindt hem: Frank T.J. Mackey (cast compleet: Tom Cruise in een vreselijk irritante rol als sexgoeroe). Vlak voor Earl sterft komt Frank bij het sterfbed van zijn vader, scheldt en huilt. En op dat moment komen de kikkers naar beneden….

‘Toevallig’ zongen we afgelopen zondag Psalm 32:

3 Zolang ik zweeg, teerden mijn botten weg, kreunend leed ik, de hele dag. 4 Zwaar drukte uw hand op mij, dag en nacht, mijn kracht smolt weg als in de zomerhitte. sela
5 Toen beleed ik u mijn zonde, ik dekte mijn schuld niet toe, ik zei: ‘Ik beken de HEER mijn ontrouw’ – en u vergaf mij mijn zonde, mijn schuld. sela

Het eerste – en wat mij betreft belangrijkste – thema wordt sterkt uitgedrukt in die paar verzen uit Psalm 32: geslotenheid verstikt; alleen openheid maakt een nieuw begin mogelijk. Over ’toeval’ gesproken. Dat is het andere thema in de film: dingen komen niet toevallig samen, maar horen bij elkaar.

Meer info en meningen over de ze film kun je overigens vinden op IMDB: http://www.imdb.com/title/tt0175880.