Sofia Coppola – Lost in Translation

Na het gegeven paard (My Life without Me) in de bek dan nu de film, waarbij ik het paard kado kreeg: Lost in Translation. Ik weet niet goed wat ik van de film moet vinden. Eerst het citaat dan maar dat me in de film bijzonder trof omdat het een aha-erlebnis betekende:

Bob: De angstwekkendste dag van je leven is de dag dat je eerste wordt geboren.

Charlotte: Dat vertelt niemand je ooit.

Bob: Je leven, zoals je het kent, is weg. Om nooit meer terug te keren. Maar ze leren lopen en ze leren praten en je wilt bij ze zijn. En ze blijken de meest verrukkelijke mensen te zijn die je ooit zult ontmoeten.

Daarmee is wat mij betreft het belangrijkste over de film gezegd. De film laat mij in ieder geval wat unheimlich achter. Wat gebeurt er nu eigenlijk in deze film? Het draait allemaal om Bob (Bill Murray) en Charlotte (Scarlett Johnson) die zich verloren voelen in Tokyo. Zij, omdat haar fotograaf haar niet ziet staan en hij, omdat hij alleen is en na 25 jaar huwelijk een beetje uitgekeken is op het leven (of eerder: de voeling met dat leven een beetje is kwijtgeraakt; midlife?). Hun relatie begint wijfelend, komt op een hoogtepunt (gelukkig nu eens geen sex) en komt dan (net als in het huwelijk van Bob) in een teleurstellende fase terecht; en dat in een paar dagen tijd. Halverwege de film (als het citaat hierboven wordt uitgesproken) hoop je even dat het ergens heengaat. Maar de verzoenende kus aan het eind van de film laat je toch met een leeg gevoel achter. En misschien is dat de bedoeling wel van Sofia (Hendrik: heb je van haar wel eens een foto bekeken? Overigens: dat geheel terzijde).

Wel erg knap gespeeld overigens: de verveling die Bob voelt!

Tja. Zoals gezegd: meer heb ik over de film eigenlijk niet te zeggen. Dan toch maar liever Bleu (de eerste Couleur van Trois Couleurs), waarover later meer.

Meer info:

• IMDB: http://www.imdb.com/title/tt0335266
• http://www.lost-in-translation.com