Cees Nooteboom – ’s Nachts komen de vossen

Wandelend van Bergen op Zoom naar Nispen (met een snifje België) las ik op een bank met uitzicht op het rijke leven van een golfbaan het eerste verhaal uit deze bundel. De eerste spetters regen vielen naar beneden, maar voor een goed verhaal blijf je nog even zitten. Ik herkende de melancholieke stijl van een eerder boek van Nooteboom (‘Allerzielen’) en het las als een trein.

Op pagina 18 legde ik een ezelsoortje. Een vriendschap (of liefde, zoals in het verhaal van Nooteboom) kan zomaar verwateren. Je houdt het een paar jaar vol om brieven te schrijven en dan ineens… Zij schrijft niet meer of jij doet het niet meer en de liefde is over en voorbij. Zonde. Vaak wijd je er nog een gedachte aan; van spijt of met een vleugje schuldgevoel; maar onvoldoende om er iets mee te doen.

Gek is dat eigenlijk. Dat zo’n gevoel zo universeel is dat iemand daar een verhaal aan wijdt. Ik ben benieuwd naar de andere verhalen…