Wm.P. Young – The Shack – Over toekomst

Eerder besprak ik op deze plek het boek The Shack (en een reactie daarop). Ik was enthousiast over dit boek en dat ben ik nog steeds. Maar ondertussen had ik de nodige ezelsoren in het boek gelegd die ik niet verloren wil laten gaan (of waarop ik wil reageren, omdat ik er tijdens het lezen mijn vragen bij had). Af en toe blader ik terug in zo’n be-ezelsoor-d boek om terug te halen wat ik toen ook alweer voelde en dacht. In deze blog een terugblik op één van m’n ezelsoren in dit boek.

Mack spreekt een aantal keren – in een droom of werkelijk? – met Jezus. In de passage op pagina 142 (hoofdstuk 10) bevraagt Jezus hem op zijn toekomst. ‘Mack, do you realize that your imagination of the future, which is almost always dictated by fear of some kind, rarely, if ever, pictures me there with you?’

Mack’s reactie op die vraag vind ik herkenbaar: ‘It was true… God was always absent’. Want ook voor mij geldt dat mijn beeld van de toekomst te vaak wordt beïnvloed door angst en als ik de krant er ’s morgens op nasla (met Trouw heb ik dan nog niet eens de slechtste krant; integendeel) kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat we allemaal wel een beetje met dat virus zijn besmet. Het CNN-virus (of is het toch Mexicaanse griep) en een wereldwijde crisis zijn er voorbeelden van. Jammer dat AIDS niet in dat rijtje thuishoort. Daar hoeven wij immers niet bang voor te zijn (ver van míjn bed), omdat wij wel en zij geen medicijnen hebben? Voor een griep die wellicht nooit uit zal breken geven we 300 miljoen uit omdat we er bang voor zijn. Stel je nu eens voor dat we uit liefde datzelfde bedrag uit zouden geven aan de bestrijding van AIDS in Zuid-Afrika… Over een jaar weten we of we daar heel veel slechter van geworden zouden zijn.

In de Bijbel las ik deze week in 1 Johannes 4 over angst: “18 De liefde laat geen ruimte voor angst; volmaakte liefde sluit angst uit, want angst veronderstelt straf. In iemand die angst kent, is de liefde geen werkelijkheid geworden”.

Als Mack aan Jezus vraagt, waarom hij toch altijd met vrees en beven vooruit naar de toekomst kijkt, geeft Jezus hem het volgende antwoord (dat zo uit 1 Johannes weggelopen zou kunnen zijn): “Because you don’t believe. You don’t know that we love you”. In hét hoofdstuk over de liefde in die zelfde Bijbel (1 Corinthe 13) staat dat ook: “12 Nu kijken we nog in een wazige spiegel…, maar straks zal ik volledig kennen, zoals ik zelf gekend ben”. Jezus die in liefde naar mij omkijkt; ik wil het zo graag geloven, maar telkens sluipt die angst weer door alle hoeken en kieren m’n gevoel binnen: “stel je voor…”. Gerbrandy zei het op een wat ongelegen moment (in één van zijn laatste radiotoespraken van vlak voor de oorlog), maar vaak genoeg gaat het spreekwoord op dat het meeste leed geleden wordt om het leed dat nooit geleden wordt. In theorie weten we het allemaal: angst is een slechte raadgever.

Want stel je nu eens voor dat er iemand is op deze wereld die van je houdt. Nu ik deze vraag van Jezus aan Mack aldus parafraseer, besef ik tegelijkertijd dat ik het best getroffen heb. Ik weet dat m’n ouders van me houden. Ik weet dat Jo-Anne dat ook doet en m’n kinderen kijken in hun pre-puberteit nog echt tegen me op als de man van wie ze van nature houden. Ik heb vrienden en ik besef dat niet iedereen dat kan zeggen. En toch die angst. Waar komt die toch vandaan?

Stel je eens voor… Jezus zegt het eigenlijk overal in de Bijbel en ook in het verhaal van Young: je mag je voorstellen dat ik je liefheb. Geweldig toch om te weten? Eigenlijk gun ik dat iedereen wel. De wereld zou er namelijk een stuk beter uitzien, als iedereen het rolmodel van een liefhebbende ouder, echtgeno(o)t(e), kind of vriend zou hebben. Door jou en mij lief te hebben biedt Jezus ons zo’n open toekomst zonder angst, waarin we voor anderen weer ons rolmodel kunnen vervullen.

Ik leef daar elke keer weer van op; van de toekomst als christelijk levensgeheim (de titel van een prachtig boek van Rosenstock-Huessy).