Xnoizz Flevo Festival 2009 – Een blikje terug

Het blikje terug van Xnoizz Flevo Festival 2009 is voor mij nog erg vol. M’n stem – die ze me bij gevonden voorwerpen niet terug konden geven – is ondertussen weer gedeeltelijk back in town, maar de herinneringen en het losse gevoel blijven. Het festival der festivals ligt weer achter me, maar heeft me in meerdere opzichten gevuld. De rust die zich tijdens de vakantie al had aangediend is in haar volle kracht in me neergedaald; het werk (met persoonlijke effectiviteit, efficientie en dat soort elementen) is op dit moment dus niet m´n sterkste kant.

Maar om nou te zeggen dat ik precies uit kan leggen wat er is gebeurd van donderdag t/m zondag? Nee, dat lukt me niet. Dit jaar heb ik bijna geen workshops of preken gehoord, maar vooral heel veel muziek geluisterd; goede muziek. Ik heb God ontmoet en me naar Hem uitgestrekt. Ik heb genoten van de vriendschap en het samen luisteren; vooral met m´n oudste twee dochters. Het is geweldig om samen met je dochter (Annah in dit geval) in de gietende regen (met – iets minder, dat wel – een heftige onweersbui die toch nog ongemerkt voorbijtrok) naar muziek van Rebecca St. James (voor mij toch al niks mis mee zonder regen) en Neal Morse (toch net iets te dichtbij het podium, maar zo fantastisch) te luisteren. Een onbeschrijflijk gevoel geeft dat en daar moet ik het helaas bij laten. Dan doet regen er ineens helemaal niet meer toe. Dat maakt het zelfs nog intenser dan het al was.

Laat ik toch iets meetbaar proberen te maken; m´n top-5:

1. Neal Morse in Subyard; veel te kort, maar zo af!
2. Neal Morse in Music & More; zo mooi en breekbaar zichzelf.
3. Newworldson; ze maakten waar wat ze vorig jaar al beloofden te zijn op main stage (toen nog in Music & More en ´s nachts om 3:oou in de Belofte).
4. Seabird; Wat mij betreft de ontdekking tijdens Flevo; vooral in Music & More; nog net iets minder op Main Stage.
5. Bluetree uit Ierland met duidelijke invloeden van U2, maar vooral steviger en echt; paste prima op Main Stage.

Natuurlijk waren Fee, Rebecca St. James, Christafari, Make Up Your Mind (MUYM; wat een feestje!), October Light & Mojo (voorheen van The O.C. Supertones) en HB ook geweldig, maar van bijvoorbeeld Newsboys met Michael Tait (voorheen van DC Talk) had ik net iets meer verwacht. En ook de Parachute Band had ik op Studio Albums beter gehoord. Aan het concert van Newsboys zal ik één dezer dagen nog eens een blogje wijden, want tijdens hun concert speelden ze ontegenzeglijk een paar prachtige nummers.

Dat laatste brengt me op een ander onderwerp: tijdens het concert stelde wat later een journalist van TV Gelderland bleek te zijn tijdens het openingsconcert van MUYM mij een paar vragen. In de eerste minuut van het filmpje op http://www.youtube.com/watch?v=HrilIj3tlhs&feature=channel_page ben ik samen met een vriend voor de goede kijker een aantal keren in beeld, maar aan het einde van die minuut kun je toch echt niet meer om me heen. Lees anders eerst – voor je het filmpje kijkt – een deel van de tekst van Newsboys in hun nummer ´Dance´:

Dance like no one is looking
Sing like no one can hear
Love like you’ve never hurt before
Live like there’s nothing to fear.

Misschien begrijp je dan beter wat er door dat beeld heen beweegt (zie ook m´n eerdere blog over de nieuwe plaat van Newsboys). Als ik muziek hoor en beweging in me voel (dit was niet de enige keer; vraag maar aan degene die in beeld naast me staat….) ben ik niet meer te houden. Vroeger kostte me dat moeite en wist ik daar geen raad mee. Ik zou zeggen: als je het voelt, hou het dan niet tegen, want het maakt je los van alle zorgen en het brengt mij – net als dat de afgelopen dagen een paar keer gebeurde – dichter bij God!

Overigens kun je van een groot deel van de optredens nog nagenieten op internet.