Gus van Sant – Last Days (2005)

Diep in je hart blijf je erin geloven; dat je na Elephant en bijvoorbeeld Good Will Hunting toch echt nog een goede film van Gus hebt aangeschaft. Maar nee, ook het bekijken van deze film leverde (na Even Cowgirls Get the Blues en My Own Private Idaho) opnieuw een teleurstelling op.

Net als in Elephant (deze film is absoluut wel de moeite waard om te kijken; Elephant is wat mij betreft één van de betere films die ik ooit heb gezien) gebruikt hij technieken om een zelfde situatie vanuit verschillende perspectieven opnieuw te beleven. In Elephant roept dat enorme herkenning op en maakt dat deze film schokkend. In deze film schept dat verwarring en is deze techniek ook niet consequent toegepast (soms kijk je naar identieke beelden die worden herhaald en alleen van een andere kop en staart worden voorzien). Maar het zet de structuur van het verhaal verder op losse schroeven en voor je het weet ben je verdwaald in het verhaal.

Het verhaal is overigens losjes gebaseerd op de laatste dagen van Kurt Cobain (Nirvana) en had als verhaal succesvol kunnen zijn als het niet als lappendeken van losse fragmenten aan elkaar geplakt zou zijn. The Making of Last Days verklaart een hoop als de artiesten vertellen dat ze de vrije hand hebben gekregen van Gus. Fijn voor die artiesten; onbevredigend voor mij als kijker!

Niet kijken, is mijn advies. Het verhaal is zomaar afgelopen en ik denk dat ik over een week niet meer weet waar de film ook alweer over ging en welke beelden ik voorgeschoteld kreeg. Ik heb een pretentie van kunst door de strot geduwd gekregen die ik zo snel mogelijk weer wil vergeten!