Ingmar Bergman – Persona

Dat Bibi Anderson voor haar rol in deze film als beste actrice werd beloond, kan ik me voorstellen. Maar de film laat me verdwaald en ontheemd achter. Wellicht begrijpen vrouwen goed waar de dialogen (eigenlijk monologen) over gaan, maar ik begrijp bijvoorbeeld de expliciete sex-beschrijvingen in één van de ‘openhartige’ monologen niet.

Wel wordt de relatie tussen een zwijgende vrouw en de vrouw die haar verzorgt ingrijpend en heftig neergezet. Je begrijpt dat de verpleegster uit haar vel springt. Als je patient weigert om iets tegen jou te zeggen, maar ondertussen je persoonlijke verhaal zonder overleg toch de wereld inhelpt, dan zal dat flink frustreren. Dat blijkt dan ook wel in de loop van de film. Je voorziet de botsing vanaf het begin (‘zal ik dit wel aankunnen’?), maar de uiting ervan is ongemeen heftig.

Toch is het verhaal te warrig om te boeien. Het is zijn tijd ver vooruit (1966); zeker in vergelijking met de film The Loneliness of the Long Distance Runner (1962) die ik recent ook zag. De camera registreert geen plot, maar een psychologisch gecompliceerde relatie. Mij heeft de film niet geboeid. Wellicht, omdat ik de film niet begreep? Ik voel me zowaar een beetje onzeker worden van dit soort films. Had ik de sensor maar, verzucht ik dan vertwijfeld, om dit soort films mee te voelen!