Leonard Cohen – Everybody knows (vervolg)

Vanavond onderweg naar huis fietste ik door een druilerige regen en mijmerde ik na over m’n blogje van gisterenavond over het nummer ‘Everybody Knows’ van Leonard Cohen. Vanwaar toch die schroom? Geluk is toch gewoon geluk. Maar – bedacht ik me op die fiets vanavond – wat als geluk gewoon wordt? Zal dat het zijn? Wat is geluk, als het gewoon geworden is?

En dan te bedenken dat ik begon over geluk voor ik vertelde over een (oud?)oorlogsgebied dat ik met eigen ogen had gezien! Geluk en oorlog; hoe kreeg ik het in één blog – in bijna één ademtocht – in vredesnaam voor elkaar? Hoe kun je gelukkig zijn, als alle hoop verdwenen lijkt? Zal het dan toch boze schijn zijn; leef ik dan toch (gelukkig) in de hoop dat Jezus elders een woning voor me heeft bereid?

Everybody knows? Everybody should know! Hier – niet alleen in Bosnië – lijkt het soms zo uitzichtloos. Kenden ze het maar; het geluk dat elders te vinden is en dat je soms zomaar overkomt. Zou het de situatie veranderen? Ik durf het niet te garanderen, maar als je nergens begint…

“Hoop is ons enige alternatief” las ik vorige week onderweg naar Kroatië/Bosnië in het vliegtuig bij Geert Mak (in Nagekomen flessenpost). En nog steeds valt angsthazerig (vooral politiek) Nederland en masse over hem heen. Blijkbaar weet nog steeds niet iedereen het.

Maar laat ik erover stoppen; over die politiek.  Geloof, hoop en liefde (is dat soms het geluk?)…. Ik zou het iedereen zo gunnen!

Ondertussen heb ik Leonard Cohen opnieuw opgezet. En geluk blijft geluk. Wordt het dan nooit gewoon?