@xnff – XNoizz Flevo Festival 2010 – Een blikje terug

Ik was alweer voor de vijfde keer op wat eerst nog gewoon Flevo Festival heette. En opnieuw had ik er geen spijt van.

Voordat ik aan deze tekst begon te schrijven, stelde ik mezelf de vraag of de waarde van zo’n festival afgemeten kan worden aan de herinnering die je eraan hebt (ondertussen is het alweer ruim twee weken geleden dat ik met een euforisch gevoel en een smerige caravan het terrein afreed)? Als ik die herinnering in een paar woorden samen zou moeten vatten, dan zou dat op het volgende neerkomen: herrie, ruimte, vrijheid, smaak, kwaliteit en vooral heel veel diepe vreugde en dito relatie met God, zon, strand en vriendschap; zoiets. Ja, dat is een hele mond vol. En toch zegt die mond vol nog lang niet alles.

Maar daar staat het dan toch als eerste: herrie. Want eerlijk gezegd heb ik me daar een beetje (soms heel erg) aan gestoord. De geluidsinstallatie zag er toch al niet misselijk uit en zal qua kosten de euro per gebruikte minuut waarschijnlijk ver hebben overschreden. Wat zonde van al die centen dat je – om er nog meer herrie uit te kunnen krijgen – zo’n installatie zo moet oversturen. Niet iedereen hoort dat natuurlijk (omdat z’n oren misschien al zodanig beschadigd zijn, dat….). Maar ik wel. En ik vind dat zo zonde van al die muziek. Ik kom niet naar een festival om het thuis met het volume op 46 opnieuw te moeten luisteren, omdat het dan wel tot z’n recht lijkt te komen! Jammer, jammer. Er waren betere momenten (bij The Violet Burning was niet alleen de muziek bijvoorbeeld perfect, maar ook het geluid was tot in de puntjes geregeld; net niet te hard, maar zeker ook niet zacht), maar bij deze dus een oproep aan de organisatie: doe daar iets aan volgend jaar!

Wat waren voor mij de opvallende momenten? Wat me allereerst (helaas) opvalt is dat ik niet alle onderstreepte bands heb gezien: Children 18:3, Bandana (ze waren verlaat), LZ7 (op donderdag), Reilly, Children 18:3 (op vrijdag), The Afters en New Day. Ik weet natuurlijk niet wat ik gemist heb, maar dat je niet alles tegelijk kunt doen…. Ja, ik wist het al.

ME (wat strak…. met een drummer in de lead!), Slechtvalk (not my cup of tea), Kutless (au, m’n dochter van 9 trok het niet), Leeland (ik was bang dat de tent bij Kutless al vol zou zijn), Trinity (ik dacht dat het niets voor mij zou zijn, was demonstratief op het terrein in m’n stoeltje in slaap gaan liggen en werd halverweg het concert wakker… Ik ben nog nooit zo snel dansend op de been geweest… Fantastisch, wat maakten die er een feestje van!), Remedy Drive (op donderdag pakte ik een staartje bij mainstage en op vrijdag opnieuw een langer staartje bij Frontline; toen ik ze hoorde bij Frontline, zei ik tegen een vriend dat dit nou typisch een bandje voor op mainstage zou zijn en met een grijns vertelde hij toen dat dit nou typisch zo’n band – niks te bandje – was die daar ook echt had gestaan…. Oh?) en Blood Command (wat een klere-herrie, zeg) zag ik incompleet. Soms was dat een bewuste keuze, maar soms moet er ook gewoon gegeten worden of ben je weer te laat. Ach, vrijheid en ruimte heeft ook z’n waarde.

En dan de opvallende tegenvaller: Pieter Daniel. Dit keer lag het niet aan het geluid, maar aan de muziek die niet goed genoeg was. Op de achtergrond stond een gitarist ongemanierd uit z’n panty te gaan, maar de muziek die daaruit kwam en het stemgeluid van ‘onze eigen’ Pieter was nou niet echt dat je zegt van…. Ik heb het bij Popstars wel eens valser gehoord….

Maar tenslotte toch onvermijdelijk: wie was voor mij de ontdekking van XNoizz Flevo Festival? De eerste keer was dat (in 2006) The Violet Burning. De tweede keer (2007) was dat (ondertussen alweer een beetje vergeten) John Davis (o.a. lead in Superdrag; ’s nachts om 2:00u luisterde iedereen toen blijkbaar naar metal; de zaal was bijna leeg, maar hij performde zo strak, mooi en goed). In 2008 was dat Newworldson (toen nog onbekend, maar met twee fantastische optredens in de kleinere tenten). Vorig jaar was het prima, maar heb ik geen opvallende artiest gehoord (Newworldson had toen af moeten sluiten, Newsboys was toen echt een afknapper). En dan nu – dit jaar: Rue Royale! Rustige, maar prachtige muziek. Samen stonden ze op het podium; al jaren getrouwd; hij met een drum en een gitaar (en natuurlijk z’n eigen stem); zij met een xylofoon, sambaballen, een tamboerijn en een trommel (en ook zij natuurlijk met haar eigen stem). Als ze nog eens in Nederland zijn? Laat het mij weten!

En verder? Kutless was strak en hard, maar goed! Leeland viel een beetje tegen; ook echt niet zo slim om zo’n – overigens prima band – als afsluiter te programmeren (bookers, alsjeblieft….). Bij LZ7 viel me op hoe oud ik was/ben… Maar tekst en optreden maakten een hoop goed. Als ik geen ADHD heb…. Op zaterdagavond vond ik Silent Disco duf, maar Annah vond het fantastisch; daar wordt het toch ineens weer minder duf van; gek he? En – om nog even bij de laatste dag te blijven; weliswaar geen ontdekking, maar toch – Michael Pritzl was solo echt kippevel (ik zei het al eerder)! Vooral toen hij met Forty Weight afsloot, de dames “Lord, my cup is empty / Won’t You come now and fill me up” humden, de heren aansloten met “I will wait for You” en Michael gitaarspelend het podium verliet en backstage maar door bleef spelen…. Dat zou je meegemaakt moeten hebben! The Listening was – als altijd – krachtig en mooi (helaas spetterde het geluid daar echter ook, omdat het te hard stond; binnenkort eindelijk weer een nieuwe plaat). Newworldson liet het deze keer op donderdagavond wat mij betreft op mainstage een klein beetje afweten. Ze spelen sterk, ze hebben schwung, maar het kwam er net niet uit. Dat gebeurde wel bij hun radio-optreden later die nacht. Weliswaar plugged, maar zonder versterking gingen ze fantastisch uit hun dak! Af en toe kon ik op een koptelefoontje meeluisteren, maar eigenlijk was het al genoeg om zonder hoorbaar resultaat alleen maar naar de band te kijken. Wat een kracht…. Wat een geestelijke power! En niet te vergeten The Violet Burning! Ik val in herhaling: als je de kans krijgt om die band te gaan horen? Doen!

Zo werd XNFF opnieuw een fantastische ervaring die nog lang zal blijven hangen. Volgend jaar weer!

Ben je nu nog benieuwd naar de echte herinneringen die echt kleur gaven aan m’n bestaan? Half hangend in het zand in het zonnetje luisteren naar Reggae… Met je dochter op je schouders luisteren naar fantastische muziek (http://youtu.be/unm5eUBuWOo)… Uitgeput moeten stoppen met dansen, omdat je ver over je grenzen heen bent gegaan (“Dance like no one is looking” – Newsboys)… ’s Nachts met je dochter van 9 zwerven over het terrein… Intens genieten van een boodschap die je tegenwoordig in de kerk niet zo ongecompliceerd meer op kunt zuigen… Echte diepte en verdieping ervaren in je relatie met God… Even een moment een bakkie koffie slurpen en alle herrie als backing wall buitensluiten… En dan toch weer gebeld worden door een vriend die je het hele jaar alweer niet gezien hebt… En (soms toevallig) al die anderen (weer) tegen het lijf lopen… En – last but not least – met een uitgewoonde caravan, maar met een ongelimiteerd voldaan gevoel het terrein afrijden en weten: dit pakken ze me nooit meer af!

Dat dus! Dat was XNoizz Flevo Festival voor mij in 2010. Als je een oppervlakkig – maar niet minder waardevol – vleugje van het festival mee wilt pikken, kun je ‘de’ samenvatting (een uitzending op Nederland 3) terugkijken op http://bit.ly/dcSdnv. Veel kijk- en luisterplezier!