Bruce Almighty als 1 Korintiërs 13 in een grote notendop

Jim Carrey heeft met zijn rollen een slechte naam opgebouwd, maar dat is niet altijd terecht. Hoewel zijn gezicht je – ook in ‘Bruce Almighty‘ van Tom Shadyac – soms het idee geeft in een slechte slapstick terecht gekomen te zijn, is het tegendeel in deze film het geval.

Bruce wil graag dat alles in zijn leven om hem draait en dat verandert niet, als hij van God Himself de power van almacht in handen krijgt. “Ik vertrouw je”, zegt God nog voordat hij vertrekt voor een welverdiende vakantie, maar is dat wel terecht? Na de rode zee in een kom soep en een romantische avond met een grote maan begon ik mezelf toch werkelijk af te vragen of dat vertrouwen op z’n minst niet wat misplaatst was. Die grote maan veroorzaakt overstromingen elders en verhoorde gebeden blijken toch echt voor onrust te kunnen zorgen. En Bruce Almighty himself? Die is er in zijn Ferrari alleen maar irritanter van geworden.

Dat dringt bij hemzelf natuurlijk ook door, als hij alle grip op zijn vergrote wereld begint te verliezen. Dan dringt tot hem door dat God weliswaar almachtig is, maar dat het gebruik van die almacht nogal ingewikkeld ligt. Toegegeven: dat verhaal ligt er wat dunnetjes op, maar wat mij betreft is dat dan ook niet de waarde van de film. Die waarde zit ‘m in de ontknoping van de film, als Bruce verongelukt en in de hemel alsnog voor God komt te staan (die natuurlijk helemaal geen vakantie hield). Dan is tot hem doorgedrongen wat liefde niet is: die is niet zelfzuchtig. Dan is de betekenis van liefde tot hem doorgedrongen: dat voor wat niks hoort. En daarmee is de film een prachtige samenvatting (weliswaar in een te grote jas van Hollywood) van 1 Korintiërs 13: dat ons niets rest dan geloof, hoop en liefde, maar dat de liefde als de grootste daarvan me mezelf doet vergeten zodat ik me onvoorwaardelijk op de ander kan richten.

En dat is – by the way – met terugwerkende kracht de echte waarde van een andere film die ik recent zag: ‘Groundhog Day‘ van Harold Ramis. Net als hier is het thema in die film ook het verlies van eigen schaduw om van blijvende betekenis voor anderen te kunnen zijn (1 Korintiërs 13):

De liefde is geduldig en vol goedheid. De liefde kent geen afgunst, geen ijdel vertoon en geen zelfgenoegzaamheid. Ze is niet grof en niet zelfzuchtig, ze laat zich niet boos maken en rekent het kwaad niet aan, ze verheugt zich niet over het onrecht maar vindt vreugde in de waarheid. Alles verdraagt ze, alles gelooft ze, alles hoopt ze, in alles volhardt ze. De liefde zal nooit vergaan… Ons resten geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de grootste daarvan is de liefde.