Het koekoeksjong onder de AKO Literatuurprijzen

Een koekoeksjong. Is dat niet de vogel die door een andere moeder wordt uitgebroed? Het lijkt wel alsof Raskin op die manier – als verloren ei – in het nest van de AKO Literatuurprijzen is neergelegd. Want om nou te zeggen dat het met dit boek gaat om een verhaal… Ik weet het niet.

Niet dat ik het verhaal niet met plezier gelezen heb. Dat niet. Maar zoals ‘Het koekoeksjong‘ lees ik wel vaker een verhaal waarvan ik me een paar jaar later – als ik het in de kast zie staan – afvraag of ik het wel of niet gelezen heb. De levens van Frans Maes (waar de schrijfster onderzoek naar doet), de schrijfster en andere tijdgenoten worden stevig met elkaar verweven en het is niet prettig om te lezen over het leven en het einde van Frans; het koekoeksjong dat telkens elk nest wordt uitgewerkt. Het is ook aardig om de bespiegelingen terug te lezen op de sexuele revolutie die voor mannen meer opleverde dan voor vrouwen. Maar om het nou ‘Een indringend tijdsbeeld van de afgelopen halve eeuw‘ te noemen; nee, dat vind ik persoonlijk te sterk uitgedrukt.

‘k Heb ook maar één ezelsoor gelegd; bij ‘‘honderdzestien jaar geleden geboren’ is verleden tijd‘. Een aardig citaat, maar dat het opvalt tussen alle ander bladzijden zegt natuurlijk genoeg.