‘Isabelle’ van Tessa de Loo lag al zo lang op me te wachten…

Ik heb nooit eerder iets geschreven over Tessa de Loo, maar laten we het er op houden dat ik haar boeken graag lees. Vooral ‘Meander’ herinner ik me als een prachtig boek. Maar dat Tessa de Loo een paar jaar na ‘Meander‘ ook ‘Isabelle‘ had geschreven, dat was nooit echt tot me doorgedrongen. Nu blijkt dat ik daarmee een kans op mooie moderne literatuur heb laten lopen.

Want ‘Isabelle‘ in één woord? Dat is schoonheid. Zelfs lelijkheid weet ze zo te vormen dat het mooi wordt. “‘Ik zie er tegen op’, zuchtte Isabelle, de laatste flarden zomerjurk gladstrijkend, ‘maar als het dan toch moet, dan maar liever nu meteen‘. Of: “Zo bleef ze nog enige tijd staan, in de stille hoop dat de bliksem haar een aantrekkelijk doelwit zou vinden. Maar zelfs die lustte haar niet“.

Ik zal deze keer de pointe van het verhaal niet uit de doeken doen. Dat zou zonde zijn van de verrassingen die Tessa de Loo voor je in petto heeft. Wat ik wel kan vertellen is, dat Tessa de Loo in haar verhaal heel subtiel stapjes verder gaan dan veel van haar collega’s. Eén van die collega’s schreef ooit in zijn eerste boek ‘De passievrucht‘ over een “non-threatening male” en ik herkende me sterk in dat beeld dat Karel Glastra van Loon toen aan mij toevertrouwde. Tessa de Loo beschrijft zonder die typering te gebruiken ook zo’n ‘non-threatening male‘, maar ze neemt je in een paar pennenstreken mee naar het bodemloze schuldgevoel en de uiterste verscheurdheid die dat voor betrokkene (ook een man) met zich mee kan brengen.

‘Isabelle‘ is een boek van tegenstellingen die zomaar de diepte in gaan; heel subtiel; dat wel. Zo is er de uiterst zorgvuldig gespeelde leugen van de actrice die vertrouwen wekt en ontspant. Maar er is ook de tegenstelling tussen schoonheid en stuitende lelijkheid; en hoe mensen daarmee omgaan. En tenslotte is er ook de tegenstelling tussen begrijpelijke woede en vergeving die mensen uit elkaar drijven, maar ook weer op andere paden brengen.

Je voelt waarschijnlijk echter net als ik: het enthousiasme druipt er vanaf, maar overtuigd ben je nog niet. Hoe dan ook: het is de ervaring van het lezen meer dan waard. Het is prachtig; soms bloedstollend en een andere keer weer confronterend. Je wilt het niet, je voelt het aankomen, je bent er bang voor en als het gebeurt blijkt dat Tessa de Loo je toch weer op het verkeerde been heeft gezet.

Overigens: als je na deze cliffhanger ook bent begonnen aan het boek; zat ik er naast?