Neal Morse als modern gelovige

Het ‘Testimony’ van Neal Morse

Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: ik ben geboeid door mensen die van niets iets zijn gaan geloven; of ze nu schrijven, muziek maken of gewoon als mens in mijn directe omgeving zichzelf zijn. Het verbaast me elke keer weer, als ik de verhalen hoor van Willem Jan Otten, Brian ‘Head’ Welch, Neal Morse of Arthur. Ik ga er niet harder of beter door geloven, maar hun verhalen inspireren me om verder te zoeken; voorbij de menselijke maat naar wat God voor ons in petto heeft.

Met ‘Testimony‘ heeft Neal Morse de afgelopen 2 decennia de juiste muziek gevonden om dat uit te drukken en tegelijk met zijn tweede album met die titel verscheen ook het boek ‘Testimony, The Inspirational and Spiritual Journey of a Prog Rock Musician‘. Zoals eerder gezegd: ik ben gevoelig voor taal. Taalkundig gezien is het geen literatuur; dit boek. Maar het verhaal zelf is sterk genoeg om zelfs in deze vorm aan te kunnen spreken.

Als ik het boek kort samen zou moeten vatten, zou dat erop neerkomen dat Neal niet werd opgevoed met God, maar Hem – zonder echt te weten om wie het ging – toch al vroeg leerde kennen. Recent was Neal nog in Nederland en Duitsland voor een beperkte worshiptour. Ik bezocht één van de concerten in een naschoolse opvang in Vleuten (of all places). Daar vertelde hij nog eens over het gebed dat hij ooit richtte tot het universum; om inspiratie voor zijn muziek. Inspiratie kreeg hij toen nog niet van God, maar God voegde Hem – uitgedrukt in de woorden van Neal Morse – toe: “Stop it; calling me universe; call me God!”.

Neal bleef zichzelf

Het is kenmerkend voor de weg die God ging met Neal; in zijn eigen woorden in ‘Testimony‘; steeds dichter naar het hart van God. Het kenmerkende van die weg is overigens wel dat het niet vanzelf ging. Onderweg werd een dochter geboren met een gat in haar hart. En op een beslissend moment – toen hij dreigde door te breken met zijn band Spock’s Beard – moest hij succes bij de handen af laten breken en – met alle onzekerheid van dien – opnieuw beginnen.

Ik heb Neal Morse ondertussen in verschillende settings op zien treden: solo met lokale artiesten uit Katwijk, Rijnsburg, Zoetermeer, Kelsterbach of Vleuten (worship), solo met een Nederlandse band (onder leiding van Colin Leijenaar op bijv. Flevo), solo met een vaste band uit Amerika (met o.a. Mike Portnoy) en in grote projectbands Transatlantic en Flying Colors (op de podia van 013 of de Boerderij). Hij is bekend in het wereldje van de Progressive Rock, maar is zichzelf gebleven; dicht bij God. En dat is precies wat ik het meeste in hem waardeer. De man, die zichzelf en zijn leven in muziek en tekst beschrijft in ‘Testimony’ is precies de man die je ook op het podium van 013 of in Vleuten in een geïmproviseerd zaaltje ziet staan; toegankelijk en met liefde voor de mensen om hem heen; dichtbij en verder weg; ruimte latend voor anderen.

Het intense lied over Jayda

En als iets de kern van dat leven uitdrukt, dan is dat het lied ‘Jayda‘ op ‘Testimony 2‘ (Jayda was zijn dochter met het gat in haar hart; is zijn genezen dochter). Ik heb het hieronder in het Nederlands vertaald, maar als je een beetje thuis bent in het Engels, zou je het origineel er nog eens bij moeten pakken. Want waar zijn proza van wat minder hoog niveau is, is zijn poëzie uiterst krachtig, diep en mooi. Eigenlijk zondig ik op deze manier tegen de gouden regel van Progressive Rock: elk deel – ook Jayda – is onderdeel van een omvattend verhaal. Beschouw Jayda daarom als voorproefje van een groter verhaal en lees en luister vooral verder naar wat een mooi mens op muziek heeft gezet:

Jayda
Na de zon veranderde het veld in een bleek grijs
Tijd werd uiteen gereten
De dokter zei dingen die niet allemaal OK waren
Ze werd geboren met een gebroken hart

Jayda
Lied voor mijn ziel
Jayda
Je papa is hier en hij zal je nooit laten gaan

We konden niet anders doen dan zitten en wachten
Zal ze het vandaag overleven?
Mijn vrouw legde onze baby voor de poorten van de hemel
En gaf haar hart… om te onderhandelen

huilend, Jayda
God, maak haar heel
Maar Jayda
Je moeder weet dat ze je moet laten gaan

De artsen bleven haar maar onderzoeken
Zonder een woord te zeggen
Ze zochten en ze zochten
Maar vonden niets ongerechtigs
Omdat ze het gat (the hole) niet meer konden vinden.

Jayda
Lied voor mijn ziel
O Jayda
De Vader is gekomen en Hij heeft je geheeld
Jayda
Het is je tijd nog niet om te gaan
O Jayda
De Vader is gekomen
En Hij heeft je heel (whole) gemaakt

Het lied en de plaat

In Vleuten vertelde Neal Morse een paar weken geleden dat dit het echte keerpunt in zijn leven is geweest; de genezing van zijn dochter Jayda. Jayda was erbij in Vleuten en ze danste het lied dat haar vader zong. In het geheel van ‘Testimony 2‘ kun je dat volgen. Op de plaat wordt dit kwetsbare nummer omringd door muziek die uitdrukt dat zijn leven verdronk in alcohol en rijzende roem. Maar zoals Jayda het centrum vormt van ‘Testimony 2‘, zo vormt de zin “Je moeder weet dat ze je moet laten gaan” het centrum van dit prachtige lied. Neal Morse was samen met zijn vrouw en dochter al eerder naar voren gegaan in de kerk om gebed te vragen voor zijn dochter. Pas toen zijn vrouw alleen met Jayda naar voren ging en haar dochter (for better or for worse) aan de handen van God durfde toevertrouwen, werd hun dochter genezen en een week later genezen verklaard.

Het levensverhaal van Neal Morse raakt me. Ik hou van zijn muziek. Ik hou van Neal en van de God die Neal raakte in de kern van zijn hart.