Toch bang voor de dood…

Zoals gebruikelijk is de praktijk weerbarstiger dan de theorie. Een paar weken geleden schreef ik dat de dood het einde niet hoeft te zijn. Maar toen ik vannacht wakker werd met pijn tussen m’n schouderbladen bleek: ik ben bang voor de dood te zijn; banger dan ik had gedacht.

Het nieuws op de voet

Hoewel ik het nieuws nog nauwelijks volg (omdat het bijna alleen nog maar over Corona gaat), volgde ik het nieuws over de nieuwe ziekte vanaf februari op de voet. En ik vermoedde al dat dit voor ons anders uit zou pakken dan we op dat moment voor mogelijk hielden. Nederland zou toch niet net als China op slot gaan? Dat zullen de Nederlandse graaiers toch nooit toestaan? Toch voorspeelde ik tijdens een vakantie in Drenthe rond die tijd dat we met pak ‘m beet 3 weken thuis zouden zitten en ik bleek gelijk te hebben. 3 weken later zaten we voor het eerst onwennig thuis. Waar zou dat eindigen.

Een experiment met afstand

Een week ervoor dreef ik de spot nog met mijn eigen voorspelling. De familie was bij elkaar en ik ‘oefende’ alvast wat Mark Rutte een week later ook onwennig zou doen (nadat hij zich naïef vergiste en Mr.-RIVM Jaap van Dissel toch een hand wilde geven. De familie reageerde er wisselend op. De een ergerde zich. Een andere begreep het wel. En ik wilde gewoon weten hoe dat werkte: geen intimiteit meer kunnen geven en ook niet meer kunnen krijgen.

Het leek zo overdreven allemaal

Daarna bleef ik het nieuws nieuwsgierig volgen. Ondertussen weten we hoe je zonder intimiteit met kringen buiten het gezin kunt leven, maar het voelt alsof het niet zo hoort. In mijn blog heette het nog dat ik het ten diepste wat overdreven vond allemaal, want – schreef ik – bij de dood eindigt het leven immers niet?

Toch bang

Maar vannacht werd ik dus wakker met pijn tussen m’n schouders. En ik dacht meteen aan m’n longen. En ik woelde verder. Want hoe moest dat met m’n werk; dat mij zo in z’n greep heeft? En als ik werkelijk Corona heb: overleef ik dat dan wel? Onder mijn nieuwsgierigheid bleek toch stiekem angst verstopt te zitten. En daar schrok ik van. Ben ik dan toch bang voor de dood? Waarom? Omdat ik ten diepste niet zeker weet of het bij de dood toch niet gewoon stopt? Mijn beleden vertrouwen bleek vannacht dunner dan ik had gehoopt.

Over tot de orde van de dag

Ondertussen heb ik weer een dag geleefd en valt het allemaal mee. Alsof er niets was gebeurd stapte ik vanmorgen op m’n fiets, werkte ik aan de uitwerking van een thema over ‘geestelijke strijd’ en verdiepte ik me in een onderwerp voor m’n werk. De pijn tussen m’n schouder bleek spierpijn te zijn (best pittig; daarom schrok ik er denk ook zo van).

Ik verlang naar de opstanding

Ondertussen heb ik dus ook beleefd wat het betekent wat Tomáš Halík schreef (in ‘Geloven op de tast‘ dat hij samen met Anselm Grün publiceerde): “De mens begrijpt de boodschap van de opstanding waarschijnlijk slechts in die mate waarin hij eerder in staat was de duisternis van Goede Vrijdag te ervaren”. Die duisternis heb ik – hoewel niet in de mate van Goede Vrijdag – vannacht best intens ervaren. Ooit – in m’n studententijd – was ik net zo intens geraakt door de kracht van Pasen. Ik verlang naar die opstanding met Pasen; als Corona en alle andere bedreigingen hun tanden kwijt zijn en nooit meer voer voor mijn angst zullen zijn.