Elizabeth Musser – Wachten op Peter

Als je de wereld vanuit een hond bekijkt, wordt alles anders; vooral eenvoudiger. Dat moet Musser gedacht hebben toen ze het perspectief afwisselend verschoof van Sunny – een mishandelde straathond die een veilig thuis vindt – en de moeder van Peter – een jongen die na een kano-ongeluk depressief wordt. Maar soms wordt de wereld te eenvoudig – als Musser het perspectief van Sunny kiest. En een andere keer ligt het leren van de hond er wel erg dik bovenop – als Musser het perspectief naar de moeder verschuift.

Het ongeluk met de kano, dat Peter en z’n vader samen meemaken, is heftig en Sunny brengt een ommekeer in het gezin die goed is beschreven. Ook de relatie van moeder en zoon komt goed uit de verf. Het zal niet gemakkelijk zijn om je zoon los te moeten laten, als je 18 jaar voor hem hebt gezorgd en zielsveel van hem houdt. Musser maakt dat gevoel heel levend. En ook de eindigheid van het leven (een hond wordt in mensenjaren uitgedrukt natuurlijk helemaal niet oud, takelt snel af en Sunny sterft als oude hond) wordt treffend voelbaar gemaakt. Maar als de moeder van Peter in haar relatie met God leert van Sunny, begint het er wel erg dik bovenop te liggen ineens; dan moet er onnatuurlijk veel in een paar regels worden geleerd… Als dat er niet was geweest, had dit boekje een aanrader kunnen zijn, maar als je bereid bent om die pak ‘m beet 100 regels van het boek als niet geschreven te beschouwen, zou het boekje als avondvullend programma een aantrekkelijk alternatief kunnen zijn voor een avondje bankhangen achter de tv.

Ondertussen zat er wel degelijk een leermoment voor mij in het boek (zomaar; onverwacht). De moeder van Peter constateert na jaren dat ‘Sunny wachtte op Peter, maar tijdens het wachten genoot hij van het leven’. De afgelopen jaren heb ik steeds meer van mooie momenten leren genieten. Maar vandaag nog verloor ik uren van mijn kostbare vrije dag zonder van mooie momenten te hebben genoten. Soms – zeker als het om computerproblemen gaat – telt bij mij alleen het resultaat. En als het dan maar niet lukt om zo’n probleem op te lossen, werkt dat heel frustrerend. Ik geef niet graag op in zo’n geval, omdat ik weet dat het me zonder succes met een gevoel van onvrede achterlaat. Ik wacht met andere woorden op het resultaat – dat ook nog eens niet komt – zonder te genieten van de mooie momenten die er wel degelijk zijn, maar die ik niet opmerk.

Hoe zou een leven zonder uitdagingen zijn? Waarschijnlijk ontbreken dan dit soort dieptepunten, maar ook de hoogtepunten blijven achterwege. Misschien moet ik leren om hoogte- en dieptepunten nog net wat meer uit te dempen, maar egaliseren lijkt me ook geen echte oplossing. Zo zie je maar weer: m’n technische achtergrond verloochent zich niet. Maar of ik nou echt verder kom met die terminologie?

Wachten op resultaat en toch genieten? Wie weet of me dat op een dag ook nog eens zal lukken!