Gus van Sant – Even Cowgirls Get the Blues

Typisch Amerikaans. Daar zullen ze toch – zeker rond die tijd (1994) – onthutst op hebben gereageerd in Hollywood: twee zoenende vrouwen… Maar verder is het eigenlijk net als de Idaho-film van Van Sant een beetje prietpraat van laag psychologisch gehalte over de mannelijke macho-wereld tegenover vrouwelijkheid en over hoe vrouwen dat dan oplossen (uiteindelijk lijkt het dan toch allemaal op hetzelfde neer te komen; het lijkt Sartre wel met zijn eeuwige wederkeer). Zelfs de copycat van ‘A Perfect World’ is toch beslist minder indrukwekkend dan in het origineel. Zonder enige vorm van pardon rijdt Bonanza het ene moment nog naar haar dood toe, het andere moment denk je dat ze dood is, maar is ze het niet en nog weer een moment later is ze dan toch echt dood. Duuu. Nee, dan Kevin Costner die een half jaar eerder in ‘A Perfect World’ wist wat sterven was en hoe je dat heroïsch doet.

En dan die duimen van Uma/Sissy. Hoe kom je op het idee? I’m on the move… 1 Dag niet gelift is een dag niet geleefd…. Nou, nou, poe, poe….

Enige ontroering brengt de film nog wel teweeg. Want ja, dood blijft toch echt dood en verdriet blijft toch best  herkenbaar. Met dat melancholische staartje lijkt de film toch nog wat te worden. Maar ja, dat mooie en ontroerende staartje moet dan wel verhullen dat de rest van de film eigenlijk allemaal maar niks is.

Rare lui, die Phoenixjes. River met z’n Idaho; Rain(bow) met d’r Cowgirls; en dan Joaquin in de recente ‘Two Lovers’. Hun spel is van wereldklasse. Nu de juiste rollen nog!