Pretty Reckless sounds pretty hopeless

Met titel en cover begint het al; met die nieuwe plaat van The Pretty Reckless. Wil ik mijn blog lenen voor zo’n titel; en zo’n plaatje tonen? En ik besloot: dat plaatje dus niet, maar de titel – Going to Hell – da’s een ander verhaal.

In de clips bij de muziek, in de plaatjes en in de teksten ritselt het van de religieuze symbolen en verwijzingen; steeds gecombineerd met elementen die de oorspronkelijke betekenis onder druk zetten. Wat doet die pijl daar bijvoorbeeld onder het kruis? En vanwaar de verwijzing naar een vader in het titelnummer Going to Hell? Ze laat ‘m toch niet uitspreken, dus wat doet hij daar; in dat lied? In de begeleidende film mag hij zijn ogen sluiten voor de verleidelijke schoonheid van een jonge vrouw (zijn dochter?) die hem sexueel op probeert te winden.

En dat sexuele gekoketteer houdt niet op bij de hoes (, tijdens concerten) en in de clips, want zelfs de muziek moet het ontgelden. De plaat start met geluiden die ik maar van één vrouw wil horen en zeker niet als ik naar muziek luister; disgusting! Sex sells, zal de producer (of is het Taylor Momsen – o.a. lead vocals –  zelf?) hebben gedacht; dus waarom niet? Nou daarom dus niet. Het leidt bovendien af van de best afwisselende muziek die The Pretty Reckless maken. Van muziek die past bij het titelnummer (stevig en schreeuwerig dus) tot koorzang (in Heaven knows) en een ballad (House on a Hill of Waiting for a Friend).

Die muziekstijl sluit niet altijd aan bij de inhoud van de tekst. Die inhoud klinkt hopeloos, opgekropt of teleurgesteld. In Going to Hell houdt Momsen een monoloog tegen haar vader; die wat in wil brengen? Of is het alleen de teleurstelling maar over de vader die er nooit was en nooit naar haar heeft gevraagd? Ook Heaven Knows gaat over die teleurstelling. Het had anders moeten zijn. Daar klinkt overigens al minder opstandigheid in door dan in het titelnummer. Maar als je vervolgens het filmpje bij dit lied bekijkt wordt het kinderkoortje tussen het zingen door geconfronteerd met sex en geweld en loopt het allemaal uit de hand.

Overal, vanaf alle kanten, lopen al die liedjes op een teleurstelling uit. Gevoel moet worden uitvergroot om gevoeld te worden. Teleurstelling moet eruit worden gegooid en dingen moeten kapot. Dwars daar doorheen lopen lijnen van geweld en sex die de depressieve verhalen alleen nog maar versterken. En dan dat religieuze. De ouders van Momsen schreven haar op haar tweede in als model. Vrienden had ze niet op de katholieke middelbare school en een echt leven heeft ze nooit gekend. Ik zou wel eens met Taylor Momsen willen praten over wat er allemaal onder die liedjes schuilgaat, maar ik ben bang dat ik het na die liedjes allang weet; eigenlijk ook niet wil weten.

Onder die lekkere sound – The Pretty Reckless maken muziek die me best ligt – gaat veel ellende schuil die zich bij Momsen c.s. een weg zoekt in geweld, sex, teleurstelling, zelfmoord, drinken en drugs. Daar lijkt geen redden meer aan. Gelukkig geloof ik beter, maar toch word ik er zelfs moedeloos van!