Geliefd (in de buurt van La Monge)

Als perfectionist ben je ook nooit eens tevreden

Een dag na het gedicht boven Estivareilles rustte ik op 10 mei 2024 in de buurt van La Monge een paar uur en genoot van de omgeving in de foto hierboven. En langzaamaan ontstond in mijn hoofd opnieuw een gedicht; het gedicht ‘Geliefd’. Hoewel ik na twee uur rust opstond was ik nog niet tevreden over het gedicht, maar ik wist nog niet waarom. Maar na 10 stappen wist ik het: dit is veel te zoetsappig! Ik had me teveel gericht op wat voor ogen was en daarna stond ik een paar keer stil om het gedicht aan te scherpen. Dat duurde tot de volgende dag en ik wist dat ik vandaag nog steeds iets bij te slijpen had. Dat heb ik gedaan en over het resultaat hieronder ben ik eindelijk tevreden.

Geliefd

Groen, groen en – ver weg – een beetje geel
In alle tinten.
Dat landschap!
Dat ik daar doorheen mag trekken.

Nu ik er stilletjes genietend naar kijk,
Voelt het als een zegen,
Dat het er altijd voor pelgrims was.
Maar morgen. Zal het dan nog zo zijn?

Ik weet natuurlijk niet wat God zou willen,
Maar als ik Hem was…
Ik zou het in deze staat laten bestaan
En er niet meer aankomen.

Hoewel? Ik zou
Ruimtepuin ruimen,
De dampkring herstellen,
De zure regen tot niets of nul decimeren,
Auto’s en vliegtuigen de zee in drijven,
Stoere motorfietsen verbieden,
Dier- en plantsoorten herstellen
En alles heel maken.
Want het is erger dan ik dacht te zien.

We hebben al zoveel kapot gemaakt;
Al zoveel tot vuil gereduceerd.
Ik zou er zes dagen over doen
En dan achterover leunen en genieten.

Ik zou zien dat er voor het oog
Niets veranderd was.
Ja! Alles zou weer heel zijn en zoals het hoort.
Maar hoelang zou dat duren, als ik het deed?

Want het zijn de mensen,
Te beginnen bij mezelf,
Die verandering nodig hebben
En niemand anders.

‘t Is maar goed dat – zoals Henri Nouwen
Het zo ontroerend kwetsbaar uit kon drukken –
Wij geliefd zijn.
En dat Abba dat met Jezus beter uitdrukt dan ikzelf.

Kadmos B