‘The Great Awakening’ van Leeland blijft aan de oppervlakte

In Jaargang 11, nummer 60 (december 2011) van het magazine voor tienerleiders, docenten en ouders ‘Plugged-In‘ stond de volgende recensie van mijn hand:

Zoals je ziet ben ik niet heel erg enthousiast over deze overigens mooie plaat. Er staan opvallende nummers op ‘The Great Awakening’, maar naast die nummers is het toch vooral een herhaling geworden van de bekende sound van Leeland. Bovendien graven de nummers niet superdiep en lijkt de tegenstrijdigheid uit het leven weggepoetst. Geef mij maar het rauwe van de psalmen (niet zoals berijmd in 1773, maar wel zoals opgetekend in de originele en herkenbare psalmen uit de Bijbel en wat ‘Psalmen voor nu’ daarvan vandaag heeft gemaakt). Je zou het kunnen vergelijken met een doorsnee preek; de moeite waard om voor naar de kerk te gaan, omdat er verrassende elementen in kunnen zitten, maar vaak niet nieuw genoeg om te boeien. Kortom: Leeland wijst te vaak naar de bekende weg en inspireert niet, omdat het niet uit het leven gegrepen is en daar dus ook geen aansluiting bij vindt.

Het is en blijft Leeland en dus zeker het beluisteren waard; maar niet verrassend genoeg om op te vallen.

Toch opent het titelnummer sterk. De boodschap van ‘The Great Awakening’ is dat wat klein begon zomaar uit kan groeien tot een overweldigende omvang. Zoals de wereld ’s morgens na de opgaande zon verfrist kan ontwaken en iedereen langzaam wakker wordt, zo kan het evangelie zomaar en onverwacht doorsijpelen in een hele maatschappij. Het goede nieuws hoeft niet onder de korenmaat, maar kan zich ongedacht verspreiden door een hele stad. Het massale gezang is een muzikale aanvulling op deze tekst. Die samenzang zet zich door in ‘All over the Earth’. Daarmee wordt dat nummer tot een lekkere meezinger; alsof iedereen al meezingt en -deelt in de overwinning van Jezus. Overigens is dat best bijzonder voor de muziek van Leeland, want de moderne melodielijnen staan een enthousiaste bijval meestal in de weg.

In ‘Chains Hit the Ground’ klinkt dan eindelijk het ongepolijst dan toch door de muziek heen; voorzichtig; dat wel. Als je Jezus voorstelt aan dat kruis en begint te beseffen hoeveel pijn Hem dat moet hebben gekost… van dat onrecht moet je stem wel rauw worden en dat brengt verdieping in het lied die tekstueel toch net achterwege blijft. Die echtheid hoop je daarna ook in de muziek van andere nummers terug te vinden. ‘I Can See Your Love’ is zo’n nummer over verwondering, maar de naturel ondersteuning van de muziek ontbreekt hier, waardoor een lied ontstaat, waarvan er dertien in een dozijn passen. Als alle oceanen met inkt gevuld zouden zijn? Als van alle bomen papier gemaakt kon worden? Dan zou er nog inkt en papier te weinig zijn om God vol te kunnen eren? Zo’n tekst staat zover van m’n bed…

Met ‘I Wonder’ is wel wat aan de hand. Dat is een lied dat voor mij weliswaar – gelukkig – niet uit het leven gegrepen is, maar voor van liefde verstoken kinderen zomaar waar zou kunnen zijn. Hoe ver moet je heen zijn om bang te zijn voor iemand die Zijn leven voor jou over had? Onnavolgbaar, maar mooi laat Leeland zien dat het zelfs dan goed kan komen en uit kan monden in een duizendmaal Heilig; bij verwondering over zoveel liefde die je in je leven nog nooit tegengekomen was. Maar zonder tekst is ook dit nummer meer van hetzelfde Leeland.

Dat geldt ook voor ‘Pages’, maar het telkens herhaalde ‘Staring at the Pages‘ (van mijn leven) roept toch een beeld op; van God die peinzend naar mijn leven kijkt; me in spanning laat. Tegen het einde van het nummer hoor je Hem verzuchten: “wat moet ik daar nou toch mee?’ En juist dat brengt je terug bij jezelf en je vraagt je met Leeland af wat er eigenlijk van je leven terechtkomt; in de ogen van God.

Muzikaal is ‘I’m Not Afraid Anymore’ veruit mijn favoriet. Vanaf het moment dat ik dit nummer voor het eerst hoorde, heb ik steeds dit nummer opnieuw opgezet. Ik herken weinig in de tekst, maar de muzikale ruimte voor de tekst over mijn falen en angst maken ‘I’m Not Afraid Anymore’ tot het lied dat ik telkens opnieuw wil horen. Het nadeel van dit muzikale hoogtepunt is wel dat de rest er daarna niet meer aan kan tippen. In ‘I Cry’ schept Leeland opnieuw ruimte voor verlatenheid en voor de roep die daarin opwelt: waarom hebt u mij in de steek gelaten? Met ‘Holy Ghost’ kan ik maar moeilijk uit de voeten. Ik krijg er geen vinger achter wat de Heilige Geest betekent voor Leeland, maar dat Hij grote dingen doet en zal doen, dat wist ik al…

Tekstueel is ‘While We Sing’ overigens nog wel een hoogtepunt tussen al die doorsnee nummers. Maar die kracht is niet naar mooie muziek vertaald. In combinatie met inspirerende muziek had dit nummer tot een aanklacht uit kunnen groeien, want inderdaad: zingend zien we onze minder bedeelde broeder of zuster zomaar over het hoofd. Lofprijzend kunnen we voorbij gaan aan en broeder of zuster die onze hulp op dat moment juist keihard nodig heeft. Toen Jezus het over de kerk had als een stad op een berg, bedoelde hij – zegt Leeland – ook zeker dit en vooral niet dat we zingend en verzaligd onze ogen kunnen sluiten voor wat om ons heen gebeurt. Mooie tekst dus; in een onopvallende verpakking helaas.

‘Unending Songs’ is de typische herhaling van zetten, waar we Leeland al van kenden. En dat is jammer, want het evangelie is kaal krachtig genoeg om mij soms van mijn kerkbanken te blazen; zoals andere muziek dat ook kan (van Neal Morse bijvoorbeeld).

Kortom: ik zal Leeland zeker nog wel eens opzetten (het is mooie muziek), maar ik heb wel eens inspirerender muziek beluisterd die tot diep in de haarvaten van mijn geestelijk bestaan bleek door te dringen. En dat is toch uiteindelijk waarom ik luister naar een preek en ook luister naar mooie muziek: in de hoop dat ik geraakt wordt als door de bliksem.