Wandeling – Dwars door het Groene Hart – v.v.t. (ver verleden tijd)

Ik loop niet elke dag dwars door het groene hart, maar net als de vorige keer in 1995 maakte de ongerepte kruising tussen natuur en cultuur diepe indruk op me. In 1995 liep ik net iets anders. Ik volgde toen de route op een kaartje dat ik kocht op het NS-station van Bodegraven. Maar nog steeds loop je over het gras van een dijk langs de Wiericke en passeer je alleen op de terugweg een paar kleine dorpjes. Zeker op de heenweg (ik startte bij de Wiericke Schans en liep tegen de klok in) zie je geen kerk of flat in de wijde omtrek. Wel loop je sporadisch langs een boerderij en moet je onder een voor Nederland onvermijdelijke snelweg door of over het spoor. Met name het stukje van de route dat langs de Reeuwijkse Plassen loopt, vind ik bijzonder indrukwekkend en wist ik me nog van toen te herinneren. Als ik daar een stukje grond zou kunnen kopen…

Zo’n wandeling biedt natuurlijk de ideale mogelijkheid om mijmerend na te denken over van alles en niets (met name tijdens de laatste kilometers denk ik namelijk nergens anders meer aan dan aan de ene voet voor de andere). Toen ik in Hekendorp het Café herkende waar ik in 1995 ook gezeten had, vroeg ik me dus af wat er ondertussen allemaal niet veranderd was. Een paar van de verschillen die mij in de uren daarna in het oog sprongen:

• Voor jij het zegt: ik ben natuurlijk 14 jaar ouder geworden. Dùhù.
• Nog zo’n verschil: dat woordje kenden we toen nog niet. Is dat nou verrommeling of verrijking van de Nederlandse taal? Jij mag het zeggen.
• Onafhankelijk van het antwoord op deze vraag, blijft Nederland verrommelen. Toen ik in 1995 binnenliep in Hekendorp, keek ik aan tegen lelijke jaren-50-bouw (mooi mocht het in de jaren ’50 blijkbaar niet zijn; als het maar bewoonbaar was). Nu kijk ik aan tegen lelijke nieuwbouw die net is voltooid. Niets hindert het uitzicht; was het maar waar. En in Driebruggen hebben ze ook van die lelijke blokkendozen in het weiland neergezet. Nee, dan de huisjes langs de Reeuwijkse Plassen. Onbereikbaar voor planmatig Nederland hebben ze hier van alles neergezet. Maar het is alsof mensen toen hebben beseft dat er iets niet klopte: ze hebben er hoge bomen omheen gezet die het uitzicht op deze ondertussen idyllische optrekjes ontnemen; en dat is maar goed ook.
• De houtschuur van VIOS n.v. staat nu echt op instorten. In Delft hebben ze die verpaupering ondertussen teruggedrongen naar een aantal industrieterreinen aan de rand van de stad, maar is dat eigenlijk wel verpaupering? Of heeft dat iets te maken met de wens om (elke herinnering aan) verval uit onze omgeving weg te halen?
• Is dat overigens typisch Hollandsch; dat ze – waar 3 jaar geleden nog geen hek stond – nu ineens een onbeklimbaar hek om het spoor heen hebben gezet? Stel je voor dat er iemand – in the middle of nowhere – onder de trein terechtkomt. Ik vind dat typisch een voobeeld van de ongeremde Nederlandse hang naar onbereikbare zekerheid. Het mag wat kosten, zeg. Ondertussen moest ik er als eenvoudige wandelaar toch echt een flink stuk voor omlopen!
• Het was mooi weer met een volledig opengetrokken lucht. Ik kan zomaar onwetend op de foto zijn gezet vanuit de ruimte. Wanneer worden die foto’s zo scherp dat ik mezelf over twee jaar (als ik Google Maps bekijk) op zo’n schapendijkje herken als de wandelaar die daar op 23 oktober 2009 langsliep?
• Internet was er al wel in 1995, maar een routekaartje kocht ik nog op het station. Het woordje blog kenden we nog niet en het maken van een HTML-pagina kostte zoveel moeite dat ik er niet over peinsde om dit verhaal aan het digitale papier toe te vertrouwen. Nu schrijf ik een verhaaltje dat vanzelf wordt gekopieerd naar Facebook, MSN, Hyves en Twitter. Mag dat vooruitgang heten of niet?
• MP3 kenden we nog niet in die tijd. Nu luister ik op mijn iPod naar muziek van U2 en Neal Morse en kun jij via http://www.last.fm/user/kadmosb volgen naar welke nummers ik in de buurt van Bodegraven allemaal heb geluisterd.
• In 1995 luisterde ik nog niet naar muziek van christelijke artiesten en was Neal Morse nog geen Christen. Ondertussen heb ik de ‘christelijke’ muziek ontdekt en maakt Neal Morse prachtige muziek, waarin hij God lofprijst in het kwadraat. Ik ben gegroeid in mijn geloof – vind ik. Ik weet ondertussen dat God te vertrouwen is en ik geniet daarvan.
• Dat is er dus allemaal veranderd; en nog veel meer.

Het gaat om en bekend route en je kunt de route o.a. terugvinden op https://gpswandelaar.nl.

Ik wens je mooie mijmer-momenten toe in de natuur/cultuur rondom Bodegraven!