Andrea Arnold – Fish Tank

Ik was altijd een fan van Ken Loach en ook Trainspotting boeide me destijds mateloos. In deze film herken ik een kruising van wat typisch lijkt te worden voor de Britse cinema. Kies een gezin (of in dit geval een tiener) aan de zelfkant van de maatschappij en bijna als vanzelf ontrolt zich een drama voor je ogen. Zo ook in deze film; in dit geval wel met volstrekt open einde. Het lijkt een real life soap, waaruit we één uitzending te zien krijgen. Alles wat fout kan gaan, gaat fout. De camera beziet de wereld door de ogen van Mia of zoomt op haar in. Opvoeding krijgt ze niet en voor zover haar moeder toch nog in haar leven probeert in te grijpen, krijgt ze een grote mond terug. Haar veel te jonge moeder krijgt een vriendje en het lijkt te klikken tussen hem en Mia. Maar ook hij krijgt een grote mond, als hij te dichtbij dreigt te komen. En kijk uit, want als een tiener als Mia eenmaal echt boos is, is haar wraak niet zoet. Dan kunnen heel gevaarlijke en vervelende situaties ontstaan, waar je als kijker het gevoel van krijgt: don’t do this @home.

Als je door de expliciete sex-scenes heen weet te kijken, is het de moeite waard om deze film eens te bekijken. Zeker als je nu of in de toekomst tieners op te voeden hebt, is het goed om af en toe door de (weliswaar uitvergrote) bril van een tiener zelf heen te kijken. Door het ‘vroeger-was-het-echt-anders’ verandert er niets dat de leefwereld van tieners (net als wij vroeger) af doet wijken van de onze…