Graham Swift schreef met 'Was je maar hier' een prachtig verhaal. Stijl en inhoud van het verhaal grijpen prachtig in elkaar en vullen elkaar aan. Dit stijgt met kop en schouders uit boven heel veel Nederlandse literatuur. Een aanrader!
Maarten 't Hart heeft weer een prachtig boek geschreven; grappig en toch diep. Ik heb me tot tranen toe gelachen, maar ben ook tot nadenken aangezet. Een aanrader voor het Nederlandse taalgebied.
Toes - Directeur van een reformatorische school in Rotterdam - schreef deze week een column in De Waarheidsvriend. Wij zouden teveel naar jongeren reiken. Ik zeg dat wij best nog meer naar jongeren zouden kunnen reiken. Nu kost het ons nog te weinig. Het mag hen, maar vooral ons best wat kosten!
Ouweneel heeft mij met zijn 'Sta op, laat je dopen' eindelijk over de streep getrokken: overdoop hoeft niet, zolang het mijn overtuiging niet is. Toch heb ik mijn beeld van de kinderdoop bijgesteld en is daaruit een belangrijk element verdwenen: verbond en doop hebben niet zo heel veel met elkaar te maken. De theologische argumentatie daarvoor is flinterdun en nauwelijks op bijbelse gronden gebaseerd. Ontdaan van die derde pijler (het verbond) blijft er na een herziening van de betekenis van het symbool niet zo heel veel onderscheid tussen kinder- en geloofsdoop. And that's it. Geloof het of niet!
In 1993 las ik 'De God van de filosofen en de God van Pascal' voor het eerst. Het rukte mijn denkende wereldje uit z'n voegen. Ik hoopte eindelijk afscheid van God te kunnen nemen, maar De Boer zette me op een ander spoor (zoals Levinas en Kierkegaard dat destijd ook deden). God is niet uitgediend. Hij leeft en breekt in in mijn werkelijkheid. Hij roept mij ter verantwoording. Hij vraagt me te hopen, te verlangen en mee te lijden. Hij verdwijnt als we maar blijven vragen of hij past in mijn denken; want dat past hij niet. Door De Boer vertel ik vandaag nog steeds mijn kleine verhaal; telkens anders; maar in vertrouwen dat God het goed zal maken!
Met 'Hævnen'/'In a Better World' heeft Susanne Bier wat mij betreft een sterke film afgeleverd. In de film gaat het over tienerjongens, over scheiding en pesten, over dood en wraak, maar ook over genade en het goede voorbeeld geven; en in de marge over discriminatie. Dat lijkt een hele hoop thematiek. Is dat niet te zwaar voor 1 film? Niet voor deze krachtige film, deze mooie spelers en deze kundige regisseur. Een Oscar was terecht geweest, maar een nominatie zegt al meer dan woorden kunnen zeggen...
De witte revolutie heeft 'Twee broers en een meisje met geel haar' van Gert-Jan Segers ondertussen ingehaald. Dat gebeurt vaker met fictie en in dit geval geeft het nog meer kleur en actualiteit aan de mensen die voorbijkomen in dit boek. Eigenlijk draait hem om de grote verwarring die al jaren gaande was in Egypte. Die verwarring ontploft, als 9/11 plaatsvindt. Segers kon het als geen andere Nederlander vanuit zijn woonplek in Caïro volgen en heeft dit gebeuren verwerkt tot een mooie roman die inzicht geeft in de cultuur aldaar.
Ik heb Foer's 'Dieren eten' gelezen en ik ben om: ik investeer niet meer in de bio-industrie. En ergens ver weg gestopt begin ik zelfs sympathie te krijgen voor Partij van de Dieren (waar ik om andere redenen niet snel lid van zal worden, maar dat geheel terzijde). Ik eet bijna geen dieren meer. Ik heb het niet nodig, het is slecht voor me, voor mijn vlees worden dieren levenslang gemarteld en de bio-industrie helpt de wereld voor onze (kinds)kinderen (erger nog dan onze mobiliteit) naar z'n grootje. Geef mij maar eens een goede reden, waarom ik nog vlees zou moeten eten!
'Thuis' van Marilynne Robinson is een prachtig boek over schuld, boete en (on-)geloof. De relatie tussen papa voor de één, meneer voor de ander, zijn zoon Jack en zijn dochter Glory komt in de loop van het boek als een zenuw open te liggen. En je voelt de pijn en het verdriet; niet alleen van de vader, maar ook van zijn dochter en vooral van zijn in zonde gevallen zoon. Prachtig! Dat ene woord zegt genoeg over dit boek.
Ontvang deze blog in je mailbox
Laatste reacties