Hoe geluk een fysieke bezigheid kan worden
Ik was een weekje weg en vertrouwde een aantal ontboezemingen aan het digitale papier toe. Vandaag een indruk van de eerste dag met uitzicht vanuit mijn huiskamer op de Moezel in Duitsland.
Blogs
Het open einde van Ramin Bahrani
De films van Ramin Bahrani hebben een open einde; een mooi open einde; een open einde met een sprankje hoop. Dat geldt voor beide films die ik recent zag van Bahrani: "Chop Shop" en "Goodbye Solo". De films vertellen over de keerzijde van The American Dream, maar ze laten zien dat die keerzijde niet eenzijdig is. Het lijkt als Bahrani met deze films wil zeggen: van liefde en saamhorigheid moet je het hebben; zeker als de buitenwereld harder en meedogenlozer wordt.
De dingen en hun geheim
In retroperspectief heb ik me het gedachtegoed van Arie van den Beukel (onder andere in zijn "De dingen hebben hun geheim") behoorlijk eigen gemaakt. Zo eigen dat ik bij herlezing geen nieuwe inzichten verwerf over natuurwetenschap en geloof. Toch blijft het boeiend en ontroerend hoe intens Van den Beukel schrijft over zijn helden, heiligen, voorbeelden en leermeesters; net hoe je ze noemt. Dat maakte de herlezing van dit boek voor mij tot een ontroerende sensatie.
Bad Lieutenant – Jesus exit
Ik bekeek 'Bad Lieutenant (1992)' van Abel Ferrara met Harvey Keitel (op aanraden van Willem Jan Otten) en daarna 'Bad Lieutenant - Port of Call - New Orleans (2009)' van Werner Herzog met Nicolas Cage (omdat ik zocht naar gegevens over de film van Ferrara en daarbij stuitte op de recente remake). Herzog heeft de "blatante italo-katholieke tearjerkerij" van Ferrara vakkundig weggepoetst en Jezus vervangen door cynisme (hoewel redding een marginale rol blijft spelen). Dat haalt de diepte weg uit de film; hoewel ik de film van Ferrara ook met gemengde gevoelens bekeek. Jesus exit? Dat wil je toch niet geloven?
De man in het zwart over de man in het wit
Johnny Cash heeft met "De man in het wit" een mooie roman over Saulus van Tarsus geschreven. Soms blader je - benieuwd naar het verhaal - verder, omdat de theologische delen van het boek weinig nieuws toevoegen aan de diepte van met name de eerste helft van het boek. Door de combinatie van verhaal en nawoord leer je de Johnny Cash van vroeger kennen; de man van de teksten over diep verlorenheid en smeken om redding. Jammer dat hij het tweede gedeelte van het boek niet heeft durven laten liggen tot het einde van zijn leven. Ik ben ervan overtuigd dat dit de impact van het tweede gedeelte had verdiept.
Joke Verweerd over het goede dat onherstelbaar beschadigd lijkt
Joke Verweerd schreef met Stuifzand een goed verhaal. De wisselende perspectieven op hetzelfde verhaal zijn verdiepend, maar tellen te objectief op als 1 + 1 = 2. Verschillende perspectieven scheppen meestal verwarring - is mijn ervaring - omdat een ieder zijn of haar belang heeft bij het verhaal. Van die laatste verdiepingsslag maakt Joke Verweerd geen gebruik; dat had het verhaal nog beter kunnen maken. Wat zou het verhaal van Jan - die zelfmoord heeft gepleegd als de verhalen in het boek worden verteld - bijvoorbeeld hebben verteld? Dat neemt niet weg dat het verhaal een spiegel voorhoudt die confronterend kan werken. Dat maakt Stuifzand tot een aanrader.
Wandeling – Laag-Soeren
Een wandeling van eropuit.nl bracht me door de sneeuw van Dieren via Laag-Soeren naar Brummen. Uiteindelijk beland in een café in Arnhem luisterde ik naar muziek van Johnny Cash, Ralph Myerz en The Violet Burning. En ik las - soms enthousiast, soms met gemengde gevoelens - boeken van A. van de Beek, Willem Jan Otten, Tony Judt en Herman Franke. Heerlijk een dagje niets doen...
Column – Over wat zonder proza onzegbaar zou blijven
Eergisteren blogde ik nog dat ik me ongemakkelijk voelde bij het bekijken van de film "Elle s'appelait Sarah" (Haar naam was Sarah) van Gilles Paquet-Brenner. Ondertussen weet ik dankzij "De verbeelding" van Herman Franke dat ik me eigenlijk machteloos voelde. Overigens voelde ik me - en nu paste het woord veel beter bij mijn gevoel - wel ongemakkelijk bij de metafoor die Franke in dit boek introduceert over God. Zo machteloos als wij zijn (als ik ben) kan Hij toch niet zijn?
Gilles Paquet-Brenner – Elle s’appelait Sarah
Gilles Paquet-Brenner heeft met "Elle s'appelait Sarah" (Haar naam was Sarah) een goede verfilming afgeleverd van de roman van Tatiana de Rosnay (een mooie uitzondering op de meeste films in dit genre is dat deze film beter is dan het boek). De casting past goed bij het verhaal en met de opeenvolging van shots is met name de tweede helft van de film goed getimed. De omvang van het geweld is te groot om te kunnen bevatten. Wellicht dat de focus op het kleine verhaal van Sarah in de eerste helft meer impact had kunnen hebben, maar daarmee zou je weer afbreuk kunnen doen aan de realiteit van wat wel echt is gebeurd. Kortom: "Elle s'appelait Sarah" is een indrukwekkende film die het kijken meer dan waard is (geweest).
Mailinglist
Ontvang deze blog in je mailbox
Laatste reacties