Een wandeling van eropuit.nl bracht me door de sneeuw van Dieren via Laag-Soeren naar Brummen. Uiteindelijk beland in een café in Arnhem luisterde ik naar muziek van Johnny Cash, Ralph Myerz en The Violet Burning. En ik las - soms enthousiast, soms met gemengde gevoelens - boeken van A. van de Beek, Willem Jan Otten, Tony Judt en Herman Franke. Heerlijk een dagje niets doen...
Eergisteren blogde ik nog dat ik me ongemakkelijk voelde bij het bekijken van de film "Elle s'appelait Sarah" (Haar naam was Sarah) van Gilles Paquet-Brenner. Ondertussen weet ik dankzij "De verbeelding" van Herman Franke dat ik me eigenlijk machteloos voelde. Overigens voelde ik me - en nu paste het woord veel beter bij mijn gevoel - wel ongemakkelijk bij de metafoor die Franke in dit boek introduceert over God. Zo machteloos als wij zijn (als ik ben) kan Hij toch niet zijn?
Gilles Paquet-Brenner heeft met "Elle s'appelait Sarah" (Haar naam was Sarah) een goede verfilming afgeleverd van de roman van Tatiana de Rosnay (een mooie uitzondering op de meeste films in dit genre is dat deze film beter is dan het boek). De casting past goed bij het verhaal en met de opeenvolging van shots is met name de tweede helft van de film goed getimed. De omvang van het geweld is te groot om te kunnen bevatten. Wellicht dat de focus op het kleine verhaal van Sarah in de eerste helft meer impact had kunnen hebben, maar daarmee zou je weer afbreuk kunnen doen aan de realiteit van wat wel echt is gebeurd. Kortom: "Elle s'appelait Sarah" is een indrukwekkende film die het kijken meer dan waard is (geweest).
18 november 2010 gaven Newsboys een teleurstellend concert in Schiphol Rijk. Na Tate is Newsboys Newsboys niet meer en bij een volgend concert zul je me dus niet snel meer aantreffen.
Wm. P. Young hield mij een confronterende spiegel voor: is stille tijd mijn gewoonte of mijn vormgeving voor een diep geloof in God? God weet het wel...
Dr. A. van de Beek schreeft met zijn 'Te veel gevraagd? Israël in het christelijk denken' opnieuw een prikkelend en uitdagend boek. Het gaat over de relatie tussen Israël en de christenen. In hun geschiedenis hebben lijden, pijn en antisemitisme (shame be on us) een steeds terugkerende impact gehad; vooral voor het door God uitgekozen volk Israël. Van de Beek geeft met zijn verhaal te denken; zoals altijd.
Afgelopen maandag wandelde ik langs de ladder van Armando; een Trouw Natuurtocht in de buurt van Amersfoort. De ladder maakte indruk en bij de overblijfselen van Kamp Amersfoort dacht ik na over de lessen die we uit de geschiedenis van WOII kunnen leren. Of vergeten we graag wat toen gebeurde en zetten we ons daardoor wagenwijd open voor de herhaling van toen? Na Kamp Amersfoort liep ik langs het Van Lodenstein College dat minder aangename herinneringen opriep aan het zwarte-kousen-wereldje waarin ik opgroeide. Oh ja... Maar na deze eerste indrukwekkende stapjes genoot ik van een lange wandeling door de bossen in de buurt van Amersfoort, Soest en Austerlitz. Halverwege die wandeling kwam het eerste intense geluksmoment bij een ondergaande zon. Een paar uur later volgde een tweede geluksmoment toen de maan opkwam. God, wat was ik U gisteren, wat ben ik U vandaag nog steeds dankbaar!
André Téchiné maakte met "La fille du RER" een prachtige en ingetogen film. De film bracht me opnieuw in aanraking met het mechanisme van de zondebok van René Girard. La fille du RER vertelt een onwaar verhaal dat kritiekloos wordt geloofd. Ook de voormalige jongens uit de Rooms Katholieke internaten worden geloofd (en waarschijnlijk hebben we er gelijk in om hen te geloven), maar wie controleert hun verhalen? In een rechtstaat wordt een aangeklaagde pas schuldig bevonden, als een rechter het "schuldig!" heeft uitgesproken. Geert Wilders c.s. negeren deze fundamentele kernwaarde van onze rechtstaat en zaaien angst voor de islam. In de geschiedenis is islamfobie vaak opgevolgd door antisemitisme. Hoe ver staan we daar in Nederland vandaag nog vanaf?
In verband met het XII-de lustrum van het dispuut Johannes Calvijn uitgaande van de C.S.F.R. in Delft verscheen een lustrumbundel met de titel 'De onrechtvaardige God'. Daarin schreef ik een artikel over de antwoorden die een individu kan geven, als onrechtvaardigheid en lijden hem treffen: "Lijden, een kwestie van leiden of geleid worden". Aan de hand van Ricoeur en Girard kwam ik aan het einde van mijn betoog tot de conclusie dat het vasthouden aan slachtofferschap geweld in stand houdt. In deze blog licht ik dat standpunt verder toe en plaats mezelf daarmee in de joodse en reformatorische traditie van het 'God spreekt en ik hoor'. Dat is het leidmotief van mijn leven.
Ontvang deze blog in je mailbox
Laatste reacties