Tijdens mijn wandelreis in Frankrijk legde ik mijn bagage op de hoek van de Rue de Hurtevent en de Rue d'Aire in Saint-Venant onvermoed tegen het kruis van Christus. Dagen later dacht ik wandelend een gedicht over dat moment. Zoals het nu op (digitaal) papier staat is het anders geworden dan ik toen bedacht; minder naar buiten gericht; rijper van binnen verwerkt.
Leo Tolstoj schrijft verhalen die boeien... Met grote stappen gaat hij door mensenlevens en generaties heen en weeft hij zo pretentieloos grote boodschappen door die verhalen heen. Dat maakt die verhalen aantrekkelijk en ze verplichten om na te denken; in eerste instantie over mensen om je heen, maar al heel snel ook en vooral over jezelf.
De Kellers delen in 'Het huwelijk' mooie inzichten over liefde en waarheid en evenwichtige rollen binnen het huwelijk. Die inzichten zetten aan tot arbeid.
Met 'Magdalena' geeft Maarten 't Hart er blijk van te blijven hangen in verzuurde puberteit (van ondertussen 60 jaar oud). Beperk je tot verhalen, Maarten, en ga verder zielig in een hoekje zitten doen met je stuitende betogen en verwrongen beelden van een jeugd die vast zwarter is geweest dan ik me voor kan stellen, maar die geen reden hoeven te zijn om de Nederlandse Letteren te bevuilen met je slachtofferige oprispingen.
Het verhaal van Willem Jan Otten over 'Een man van horen zeggen' (die dood is, maar voortleeft) roept herinneringen wakker aan eigen doden. Geniaal. Het roept verlangen wakker; zou het echt zo zijn dat als ik me 'mijn' doden herinner dat ze zich op dat moment bewust worden van hun eigen geleefde leven en heel even beseffen geliefd te zijn geweest? Minder dan in 2009 (toen ik een essay van Otten las over dit onderwerp) troost me die gedachte. 'Mijn' doden gun ik meer dan dat. Ik gun ze een eeuwig leven in de nabijheid van God.
Nee, een zomer hou je inderdaad niet tegen, maar jezelf zou je toch in de hand kunnen houden? Prachtig boekenweekgeschenk over getikt zelfbeeld en slachtofferig gedoe om niks.
Ik heb al veel gelezen van Willem Jan Otten, maar nooit een volledige blog over hem geschreven. Bij deze. 'Braambos' was weer een fantastische leeservaring.
In de eerste helft van zijn boek deelt Tim Keller waardevolle inzichten met ons. Die zetten mij tot nadenken; en vooral aan het werk. Ik ben benieuwd naar de tweede helft, waarin Tim (en zijn vrouw Kathy) concreter worden over wat dit voor een huwelijk vandaag betekent.
Het is heel normaal om vreemd te gaan? Volgens Kroonenberg wel in haar boekje 'Trouw'. Maar is het allemaal wel zo simpel als zij voor doet komen?
Ontvang deze blog in je mailbox
Laatste reacties