'Verdriet is een werkwoord' van Margriet van der Kooi is een prachtig boek over de (culturele) vooroordelen die mensen kunnen hebben als er verdriet in hun leven of omgeving inslaat of naar binnen sluipt. Het vertelt prachtige verhalen over de impact die verdriet kan hebben en hoe daarmee om te gaan. En het geeft telkens opnieuw aanwijzingen hoe ik mee kan lijden; om aan te sluiten bij het verdriet van de ander dat centraal blijft staan. Mooi.
Door tegen de heilige huisjes van wetenschap en christelijke traditie aan te schoppen, schudt hij onze beelden van lichaam en ziel, aarde, hemel en hel op en wat overblijft geeft te denken. Door de focus te verleggen naar Pasen; door de hoopvolle toekomst terug te trekken naar vandaag, maar Wright het heden weer tastbaar en behapbaar; gekleurd en verrast door hoop.
Na een reis door Duitsland en een ontmoeting met Neal Morse - waarvan ik genoot - kostte het wat moeite om me weer in te passen in het ritme van alledag. Maar de ruimte die ik voelde is niet meer weg te poetsen. Ik genoot ervan; nog steeds.
The Violet Burning maakt ongepolijste rock die me raakt; door hopeloosheid heen sijpelt langzaam hoop die heerlijk doorbreekt op 'The Story of Our Lives'.
Ik las 'De beschermengel' van Paulo Coelho. Hij schrijft meeslepend. Daardoor neem je de betogen eerst voor lief, maar later denk je: is dit nu alles?
Hoewel de sound me best ligt, wordt ik moedeloos van de teksten van The Pretty Reckless. En het religieuze sausje gemengd met sex en geweld staat me tegen.
Ik kreeg meer dan ik verwachtte; een meevaller dus, maar Boomsma schreef meer dan dat: een mooi boekje over troost; wel met een domper aan het eind.
Ooit las ik 'Tonio' (die 21 werd) van Van der Heijden. Nu las ik 'Lament for a Son' van Nicholas Wolterstorff over Eric (die 25 werd). Zulke boeken kan ik niet tussendoor lezen. Die hebben zoveel impact; nu ook het boek van Wolterstorff weer. Wolterstorff geeft meer kleur aan verdriet en zoekt verder, maar verdriet blijft onpeilbaar en zal nooit hetzelfde zijn. Dat maakt het nu juist zo ingewikkeld als de dood in je eigen leven komt of dat van anderen. Daar blijken we - net als Wolterstorff en Van der Heijden - met lege handen te staan. Wat kunnen we dan nog doen?
Kuschel slaat de plank wat mij betreft volledig mis in zijn boek 'Strijd om Abraham'. Hij luistert slecht, interpreteert overhaast en laat de Bijbel buikspreken over zijn idealen. Dat irriteerde me. Verder zoekend vond ik wel degelijk aanknopingspunten bij Abraham; en bij hedendaagse Joodse schrijvers en denkers. Ik geloof in vreden voor de wereld, te beginnen in Jeruzalem, maar Kuschel heeft me er niet van overtuigd dat onze gezamenlijke oorsprong in Abraham ons daarbij verder kan helpen; integendeel.
Ontvang deze blog in je mailbox
Laatste reacties