Sean Penn – Into the Wild

Ik bekeek deze film naar aanleiding van een essay van Willem Jan Otten

Penn is blijkbaar niet alleen een goede acteur, maar ook een sterke regisseur. Met deze film heeft hij wat mij betreft een ongelooflijk krachtige film afgeleverd.

De film is gebaseerd op dagboeknotities die na de dood van Chris McCandless zijn gevonden. Chris is gevlucht uit de maakbare samenleving van zijn ouders die niet meer dan een dikke laag vernis blijkt te zijn, waaronder zich leugenachtigheid en hypocrisie verbergen. Te veel blijkt niet te zijn wat het is. Otten noemt dat in zijn essay de schijnbare maakbaarheid van de samenleving; in dit geval de uiterlijke maakbaarheid in de context van een gezin met vader, moeder, zoon en dochter.

Chris leek zich te conformeren aan die maakbare wereld, studeerde netjes in vier jaar af en had zich op kunnen maken voor een succesvol vervolg aan Harvard. Maar een paar dagen na zijn afstuderen begrijpen we waarom hij van zijn ouders geen nieuwe auto wil hebben. Dan staat hij aan de rand van de wildernis de kentekenplaten van zijn oude Datsun te schroeven, verbrandt hij zijn laatste dollars en trekt hij de wijde wereld; alle overgebleven bezittingen draagt hij back-packend op zijn rug. Samen met Chris trekken we met een kano, lopend, illegaal met een goederentrein of liftend met de auto door Amerika. Kolkend over de Colorado volgen we hem van Mexico naar zijn uiteindelijke doel: Alaska.

Onderweg lijkt hij zich te hechten aan de sympathiek ogende mensen die hij tegenkomt: een hippie-echtpaar, een boer die wordt opgepakt door de FBI, een jonge meisje dat met hem naar bed wil of een oude man. Maar zijn lichaamstaal vertelt: ik ga weer weg; ik lijk me te hechten, maar dat is tijdelijk. Ik wil naar Alaska. Zijn vrienden weten dat; ze voelen het aankomen, maar willen er niet aan. De momenten van afscheid zijn pijnlijk en je voelt vooral mee met degenen die achterblijven. Maar Chris trekt verder en je voelt aan hem dat hij gelukkig is. Hij geniet ervan!

De Voiceover van zijn zusje en de losjes rondgestrooide beelden van zijn (wanhopige) vader en moeder vertellen ondertussen hun verhaal. Zij moeten accepteren dat hun zoon niets meer van zich laat horen. Dat verzet hoor en zie je veranderen in pijn, als zijn Datsun eindelijk toch gevonden wordt. De vrienden van Chris vragen ernaar: weten je ouders wel dat je hier bent? En je vraagt je af – totdat je er over de helft van de film achterkomt waarom hij is gevlucht – waarom hij zijn ouders niet even belt of een briefje stuurt. Daarna begrijp je het, maar dat begrip versterkt het tegenstrijdige gevoel dat hij toch wel even wat van zich zou kunnen laten horen? Moet verraad echt zo hard worden gestraft? Je ziet het aan Chris. Hij denkt daarover na. Als zijn oude vriend hem vertelt:

I want to tell you something. From the bits and pieces I put together, you know, from what you told me about your family, your mum and your dad. And I know from your problems with the church too… But, when you forgive… You love. And when you love… God’s light will shine onto you.

Direct voor de kennismaking met deze oudere vriend hebben we gezien dat een brede, snel stromende rivier het verblijf van Chris in Alaska aanzienlijk zullen verlengen. En direct aansluitend aan deze laatste woorden van zijn oude vriend zijn de angst en eenzaamheid ondertussen veranderd in wanhoop want het wild, waarvan hij leefde, is in geen velden of wegen meer te bekennen.

Toch is dat niet het einde van de film. Hoewel de feiten daar normaal gesproken aanleiding toe zouden geven, ontdekt Chris het tegenovergestelde:

Happiness only real when shared.

En dat is wat hij doet aan het einde van de film. Hij deelt zijn geluk met alle anderen die het willen weten:

I have had a happy life and thank the Lord. Goodbye and may God bless all!

Wordt vervolgd (want deze film en het essay van Otten hebben me aan het denken gezet).