Een vos verliest z’n schaduw en zelfs z’n streken

Omdat ik eerder goede ervaring had opgedaan met een filmadvies van Willem Jan Otten (bijvoorbeeld met Bad Lieutenant van Abel Ferrara en Into the Wild van Sean Penn) volg ik hem in zijn nieuwe serie in Trouw op de voet. Zaterdag bespreekt hij in die serie een film in Trouw en de maandag daarna bespreekt hij de film in De Balie in Amsterdam met een criticus en kun je de film samen met hem gaan kijken; een leuk experiment.

Na Dead Man Walking (met Sean Penn in de hoofdrol) en Un condamné à mort sést échappé (van Robert Bresson) stond afgelopen zaterdag Groundhog Day (van Harold Ramis) op de agenda. Ik heb er opnieuw geen spijt van dat ik het advies van Otten opvolgde en deze film bekeek. Hoewel Groundhog Day lichtvoetiger oogt dan de andere genoemde films, graaft ook deze film de diepte in. Phil (een prachtige rol van Bill Murray) wordt elke morgen om 6:00u wakker met dezelfde muziek, dezelfde kou, op dezelfde dag: Groundhog Day. Als ervaren weerman is hij naar een klein dorp gestuurd, waar hij een rapportage moet maken over een bosmarmot die met zijn schaduw voorspelt of de winter nog even aanhoudt (slagschaduw) of langzaam afloopt (vervagend). Elke dag opnieuw komt hij dezelfde mensen tegen, wordt dezelfde akte voorgelezen, spoedt de dag zich ten einde om daarna vanaf 6:00u weer gewoon opnieuw te beginnen. Alle emoties komen voorbij: euforie, roekeloosheid en wanhoop.

Het duurt lang, maar dan begint het eindelijk tot Phil door te dringen dat zijn eigen arrogante schaduw hem hindert om de stap naar morgen te kunnen maken. En langzaam zien zijn omgeving en wij hem veranderen. Hij verliest zijn schaduw.

De film past prima in het schema dat Willem Jan Otten beschrijft in zijn “Berlijnse geloofsbrieven” (onderdeel van het prachtige boek Onze lieve vrouwe van de schemering). Je beweegt zonder moeite Phil in en vraagt je af hoe je zelf zou reageren op zo’n situatie. Alle opties – tot de dood aan toe – worden verkend, maar ook weer verworpen en uiteindelijk blijft er gelukkig maar één open einde liggen… Eindigde het leven maar vaker in een Happy End!